Girvana

30 september 2019 Yannick Comments 0 Comment

In september 2009 neem ik voor de eerste keer deel aan een uitgebreide gin tasting. Met een panel van 8 personen proeven we 12 verschillende gins. We krijgen de opdracht mee alle gins te categoriseren aan de hand van een ‘smakenkruis’ met 4 pijlers: citrus forward, zoet, floraal en kruidig. Voor elke pijler kennen we een score van 0 tot 3 toe en op die manier krijgen we de eerste 11 gins we makkelijk ingepast op het smakenkruis. Als laatste gin van de avond komt er een zwarte apothekersfles op de tafel. Nu kijken we daar niet meer van op, maar op dat moment, is het ongezien en gewaagd. Ook qua smaak was het iets speciaal, het was de enige gin van die avond die we niet op het smakenkruis ingedeeld kregen.

Ondertussen kent iedereen Hendrick’s Gin. Het was een van de merken die de grote Gin Craze op gang trapte. Door zijn innoverende en gewaagde karakter misschien wel hét merk dat de waanzinnige hype creëerde. Innovatie, nieuwsgierigheid en buiten de lijntjes durven kleuren; het zijn nog steeds 3 kernwaarden van het merk. En daarom blijft het merk ook na de hype populair.

September 2019: bijna dag op dag 10 jaar na de tasting zit ik in het vliegtuig richting Girvan, in Schotland, waar Hendrick’s Gin gemaakt wordt. Ik heb een uitnodiging op zak om het Hendrick’s Symposium of Curiosity bij te wonen. Het event heeft een 20-tal genodigden vanuit alle windstreken van de wereld. Stuk voor stuk creatieve mensen maar uit verschillende vakgebieden: een Parijse juwelenontwerpster, een museumcurator uit New York, een modefotograaf uit Londen, een TV- en radiopresentatrice uit Zuid-Afrika, een cocktailfotograaf en -blogger uit Portland, een Hollywood Art Director,.. een bonte mix. Verschillende etnische achtergronden, verschillende geslachten (M/V én X) en verschillende leeftijden, maar een ding hebben we gemeen: allemaal creatieve en nieuwsgierige mensen.

Daags voor het vertrek krijgen we een eBook door met een korte biografie van alle genodigden. Hierin lees ik dat ik niet de enige Belgische genodigde ben: Bartel Van Riet reist ook mee. Vlaanderens bekendste en meest begeerde groene vingers – al zijn het vast niet alleen zijn vingers die hem zo begeerd maken – werkte in de afgelopen jaren al verschillende keren samen met Hendrick’s Gin. Hij kweekte onder meer een speciale soort komkommers voor het gin-merk. Door een fikse vertraging op de luchthaven leer ik mijn reiscompagnon meteen goed kennen. We zitten een hele dag vast op de luchthaven, waardoor we helaas de eerste dag van het symposium missen.

Omstreeks half twee ‘s nachts komen we eindelijk aan op onze eindbestemming: Blairquhan Castle. Ondanks het late uur staat de kasteelheer ons op te wachten. Het kasteel van Blairquhan – Schots maar zeker niet scheef – zal de komende dagen onze uitvalsbasis worden. Met een Hendrick’s Gin & Tonic spoelen we de lange dag door in van de vele leefruimtes van het indrukwekkende kasteel.

Na een korte nacht ontmoeten we aan het ontbijt de twee cucumbologisten die ons doorheen het symposium zullen leiden: Doctor Montgomery Monty Medwin en Doctor Felicity ‘Fisty’ Chambers. Ze zijn allebei afgestudeerd als dokter in de komkommerologie. In werkelijkheid zijn het acteurs, maar de twee piekfijn uitgedoste personages zijn even hilarisch als dat ze verzonnen zijn. Medwin blijkt een geweldige woordenkunstenaar te zijn die geen kans onbenut laat om een zelfgeschreven gedicht ten berde te brengen. Fisty is een ravissante roodharige die elke kamer vult met haar charisma. Nadat Bartel en ik ook nog kennis maken met de rest van de genodigden is het tijd om het kasteel in ruilen voor een paleis; het Hendrick’s Gin Palace meer bepaald.

Het Hendrick’s Gin Palace is waar de gin gemaakt wordt, maar het is veel meer dan dat. De distilleerderij ligt in het stadje Girvan maar bij Hendrick’s zelf spreken ze steevast over Girvana, een samentrekking van Girvan en het boeddhistische Nirvana. Het is zonder meer de knapste productiesite die ik ooit bezocht. Wanneer je binnenstapt zie je meteen de stills waarin de gin gedistilleerd wordt. Deze stookketels zijn het hart van de site, maar ze worden omringd door onder andere een labo, cocktailbar en twee serres met elk hun eigen klimaat. Alles in tot in de puntjes afgewerkt, de ene zaal nog mooier dan de andere en alles is subtiel overgoten met een Hendrick’s sausje. We kloppen aan bij de statige poort van de muur die het speelterrein van master distiller Lesley Gracie omringd. Het is Lesley “Miss Hendrick’s Herself” Gracie zelf die haar grijze hoofd door een klein deurtje in de poort steekt. Het is een hilarisch zicht, zo’n klein dametje dat op een laddertje moet klimmen om te kijken wie er op haar poort klopt. Maar ze geniet er zichtbaar zelf van om haar gasten op die manier te ontvangen.

Na enkele welkomstdrankjes in de foyer worden we naar de tasting room geleid. De ruimte is ingericht als een leslokaal dat het midden houdt tussen een internaat voor rijkeluiskinderen en een klas uit de Hogwarts School of Witchery. Met haar lange grijzen haren zou Lesley Gracie zelf ook niet misstaan in de films van Harry Potter. Onder haar leiding doen we een deconstructed tasting, die het productieproces van Hendrick’s Gin helemaal duidelijk maakt. De gin wordt samengesteld door middel van blending. In het productiekwartier zijn er twee types still; de ene maakt een gin waarbij de botanicals gemengd worden met de gin (in vloeibare staat) en de andere maakt een distillaat waarbij de botanicals de gin op smaak brengen door middel van alcoholdampen door de kruiden te laten vloeien. We proeven beide distillaten apart en onverwaterd, maar ook geblend. Na het blenden van beide distillaten wordt er afgewerkt met essences van rozenblaadjes en komkommer. Ook deze oliën krijgt we apart te proeven. Ze zijn echter zo geconcentreerd dat we ze terug moeten uitspuwen als we er geen buikpijn aan willen overhouden. Tot slot wordt de gin verdund tot de Hendrick’s Gin zoals we hem allemaal kennen. Ondertussen zijn we al heel wat gewoon als het op gin aankomt, maar toen Hendrick’s Gin op de markt kwam was het absoluut een vis die tegen de stroming inzwom. Ook tot op de dag van vandaag is deze manier van gin produceren redelijk ongebruikelijk. De kracht van het merk is dat ze dit ongebruikelijke karakter in alles (zoals onder meer hun marketing) doortrekken.

In de namiddag neemt Lesley ons maar naar haar laboratorium. Het labo is zo mooi dat je zou denken dat het enkel voor de schijn is maar het is weldegelijk het epicentrum van de vermaarde R&D van Hendrick’s. Bij het grote publiek is enkel de klassieke Hendrick’s Gin bekend, maar Lesley is dag in dag uit bezig met innoveren en experimenteren. We mogen proeven van de cordials, likeuren en distillaten die ze bij elkaar getoverd heeft. Sommige raken in beperkte oplages op de markt, zoals de Hendrick’s Orbium Gin en de Hendrick’s Mid Summer Solstice Gin. Anderen worden nooit verkocht maar enkel verdeeld onder een handjevol bars zoals de Battersea Cordial en de Hendrick’s Quinetum Cordial. Het meest exclusieve dat we proeven is de Hendrick’s Kanaracuni. Deze spirit is gemaakt op basis van scorpion tail. Voor de vegetariërs onder ons, geen zorgen, ‘scorpion tail’ is in dit geval niet de staart van een schorpioen maar een plant in dezelfde vorm. De plant groeit enkel in de Venezolaanse jungle en werd terplekke door Lesley gedistilleerd in draagbare mini stills. In totaal distilleerde ze – tussen allerlei drugs- en guerrillabendes – 8,6 liter die ze met behulp van lege waterflessen in haar reiskoffer richting Schotland smokkelde. Met zo’n verhaal kan je al eens uitpakken. De volgende dag keren we terug naar het lab om zelf aan de slag te gaan met tincturen en distillaten.

Bijna alle experimentele brouwsels worden gemaakt met de planten en kruiden uit de serres van het Gin Palace of de kruidentuin op het domein. In de ene serre heerst een tropisch klimaat en groeien onder meer bananen. De lekkerste bananen uit Girvan, zekert Lesley ons en overigens ook de enige. In de tweede serre is het klimaat warm maar droog. Hier groeien onder andere agave-planten.

Het is fantastisch om te zien hoeveel vertrouwen en vrijheid Lesley krijgt om haar creativiteit de vrije loop te laten gaan. Het hele merk is gebouwd op creativiteit, nieuwsgierigheid en innovatie en dat was ook waarom we uitgenodigd waren. Het samenbrengen van creatieve mensen werkt voor iedereen inspirerend. Tussen de gin-gerelateerde activiteiten door luisteren we naar sessies georganiseerd door de deelnemers van alle uithoeken van de wereld. We luisteren onder meer naar Kimberly Drew, een Amerikaanse activiste die strijdt om zwarte kunstenaars meer kansen te geven in de hedendaagse kunstscene. Wat begon als een kleinschalig project is uitgemond in samenwerkingen met Het Witte Huis (oh ironie), Vogue, Prada en Instagram. We kijken naar een presentatie van Annie Atkins, een Ierse graficus die movie props ontwikkelt voor Hollywoodfilms. Ze geeft ons een mooie kijk achter de schermen en vertelt ons wat haar inspireert.

We krijgen ook inzicht in het leven van Christopher Bevans, een man die startte als eenvoudige kleermaker en nu samenwerkt met mensen zoals P. Diddy, J.J. Abrams en Pharrell Williams. Hij ontwerpt kledij met moderne technologie: van ingebouwde chips tot scanbare codes die je leiden naar een shop waar je het kleding stuk kan kopen. Kom je op een feestje een vriend tegen met een mooie trui aan? Scan de code en met enkele kliks krijg je gelijkaardige kledingstukken thuis geleverd.

Niet iedereen van het gezelschap werkt samen met bekende namen, maar daar draait het ook niet om. Zo haalde ik zelf meer inspiratie uit het presentatie van Nikesh Shukla, die een op hem gemunte racistische aanvaring op de trein als leidraad gebruikte voor een fictieboek en zo zijn carrière als bestseller-auteur startte. Voor alles wat hij schrijft haalt hij inspiratie uit wat er rondom hem gebeurd in het dagelijkse leven. De levensloop van Mehdi Lacoste sluit goed aan bij de filosofie van Hendrick’s. Hij maakte carrière als modefotograaf door tegen de stroom in te gaan en volledig analoog te werken in een digitale wereld. De jonge Fransman pendelt nu tussen Londen, New York en Parijs om voor de grootste modehuizen ter wereld te fotograferen.

En ook het verhaal van de Parijse Sophie-Anne Cochevelou triggert me. Zij maakte van haar grootste zwakte haar grootste troef. Als tiener had ze te kampen met sociale angsten; ze begon allerlei vreemde kledij en juwelen te dragen zodat mensen haar zouden ontwijken. Als ze haar toch aanspraken dan ging het steeds over haar opmerkelijke kledij, iets waar ze wel over kon praten en een uitstekend schild vormde tegen andere gesprekken. Intussen is ze werkzaam in Londen als succesvolle kledij- en juwelenontwerpster, nog steeds in dezelfde opmerkelijke stijl. Niet echt mijn stijl van kledij, maar weer een voorbeeld van inspiratie die uit een onverwachte hoek komt. Wat heeft dit allemaal met gin te maken? Op het eerste zicht weinig. Maar Sophie-Anne die haar succes haalt uit het verlaten van de geijkte paden en modefotograaf Mehdi die tegen de stroom in zwemt, doet je dat niet denken aan een bepaald gin-merk?

’s Avonds trekken we naar de bar van de Gin Palace, een roaring twenties-stijl bar die qua interieur niet moet onderdoen voor de betere Speakeasy bars. Hier worden we getrakteerd op de Tini Martini Enlightenment, een klein theaterstukje doorspekt met proeverijen van kleine porties Dry Martini. Onze twee cucombologisten zijn in vorm. Dit soort theater is normaal gezien niet aan mij besteed, maar Fisty en Medwin brengen het zo goed dat we het allemaal geweldig vinden. Medwin doet zijn ding met woorden en Fisty haar bewegingen verraden een stevige theateropleiding. We proeven allerlei Tini Martinis, van bonedry tot so dirty you wouldn’t tell your spouse about it en van classic naar temporary. Er is voor elk wat wils en op het einde mogen we zelf aan de slag om enkele Martinis te stirren.

Hendrick’s zou Hendrick’s niet zijn als er nog enkele speciale verrassingen op het programma staan. Zo gaan we onder meer curlen. Jawel, curlen, die gekke sport waarbij je ronde stenen in een roos moet mikken met behulp van veegborstels. We krijgen zelfs les van een Olympisch medaillewinnaar in de sport. Veel zotter dan dat wordt het niet denk je dan. Tot we ook aan Penny-Farthing doen. Dat is fietsen met die oude vehikels met vooraan een veel te groot wiel en achteraan een veel te klein. De naam komt van 2 munten, de penny en de farthing. De ene is groot, de andere is klein. Team Belgium, Bartel en ik dus, blijkt het meeste talent te bezitten. Tussendoor worden we ook nog ondergedompeld in een Gong Bath. Ik kan het iedereen die nood heeft om te ontstressen zeker aanraden.

We pendelen gedurende de trip enkele keren over-en-weer van het kasteel (waar we slapen) naar het Gin Palace (waar de meeste activiteiten doorgaan). Maar een van de hoogtepunten van de reis voor mij gaat door op het domein van het kasteel. We gaan foerageren met Monica Wilde! Ook Bartel staat te popelen want Monica Wilde is een van de beste foragers van Groot-Brittannië. Ik ben al vaker gaan foerageren, maar de kennis van Monica blaast me omver. We zijn letterlijk amper vijf stappen uit het kasteel en Monica heeft al meer dan 10 eetbare planten en geneeskrachtige kruiden gevonden. Wanneer we een plant tegenkomen die de jeuk van een netelprik wegneemt, neemt Bartel de proef op de som. Hij waadt zijn hand herhaaldelijk door een bosje netels tot zijn huid zichtbaar heel erg geïrriteerd is. De jeuk trekt meteen weg nadat Monica het kruid er over wrijft. Monica is geslaagd in zijn test. Na een foraging-tochtje in druilerig Schots regenweer keren we terug met cantharellen voor bij het middagmaal, planten voor een soepje en kruiden om thee te maken. Creativity nature style!